„Choruje ktoś wśród was? Niech sprowadzi kapłanów Kościoła, by się modlili nad nim i namaścili go olejem w imię Pana. A modlitwa pełna wiary będzie dla chorego ratunkiem i Pan go podźwignie, a jeśliby popełnił grzechy, będą mu odpuszczone”
(Jk 5, 14-15)
Namaszczenie chorych to sakrament, który udziela specjalnej łaski chrześcijaninowi doświadczonemu ciężką chorobą lub starością.
Sakrament namaszczenia chorych rodzi u niektórych katolików wiele lęków i obaw. Dość często wzywają kapłana dopiero wtedy, gdy chory już umarł, ponieważ obawiają się, by nie przerazić zbytnio konającego propozycją przyjęcia tego sakramentu.
Namaszczenie chorych jest sakramentem człowieka chorego, a nie zmarłego. Starajmy się zadbać o to by nasi chorzy, którzy z nami przebywają w domu lub sąsiedztwie w odpowiednim czasie, świadomie przyjęli łaskę tego sakramentu. Chorych prosimy zgłaszać do księży.
Stosowny czas na przyjęcie namaszczenia chorych zachodzi wtedy, gdy wierny staje wobec niebezpieczeństwa śmierci z powodu choroby lub starości.
Sakrament chorych chrześcijanin może przyjmować wiele razy, kiedy zostaje dotknięty ciężką chorobą; również wtedy, gdy nastąpiło nasilenie choroby.
Pamiętajmy, wszystkie sakramenty święte są dla żywych!
Do istoty tego sakramentu należy namaszczenie czoła i rąk chorego, z towarzyszącą modlitwą o specjalną łaskę płynącą z tego sakramentu. Kapłan namaszczając wypowiada słowa: „Przez to święte namaszczenie niech Pan w swoim nieskończonym miłosierdziu wspomoże ciebie łaską Ducha Świętego. Amen. Pan, który odpuszcza ci grzechy, niech cię wybawi i łaskawie podźwignie. Amen”.
Skutki sakramentu namaszczenia chorych są następujące:
- zjednoczenie chorego z męką Chrystusa dla dobra chorego i całego Kościoła;
- umocnienie do przyjmowania po chrześcijańsku cierpień związanych z chorobą lub starością (umocnienie w cierpieniu);
- przebaczenie grzechów, jeśli chory nie mógł go otrzymać przez sakrament pokuty;
- umacnia ufność w Bogu, uzbraja przeciw pokusom szatana i trwodze śmierci;
- powrót do zdrowia, jeśli to służy dobru duchowemu chorego;
- przygotowanie na przejście do życia wiecznego.