W odległych czasach szumiały tu rozległe puszcze, przez które przebiegał ważny szklak handlowy, zwany „Drogą polską”, wiodący z Krakowa przez Myślenice, Jordanów, następnie „przełęczą Spytkowiecką” do sąsiednich Węgier.
Tą drogą szli Tatarzy podczas pierwszego napadu na Polskę. Zaludnienie lesistych połaci odbywało się powoli, ponieważ kamienista gleba nie nęciła osadników do kolonizacji. Pierwsi mieszkańcy tych terenów zajmowali się hodowlą bydła, bartnictwem, łowiectwem, wyrębem drzew i nieco uprawą roli na wykarczowanych polanach.
Według rejestru z 1581 roku Tokarnia liczyła: dwunastu zagrodników z rolą, sześciu komorników z bydłem, pięciu bez bydła i jednego tracza. Więcierża (nosząca pierwotną nazwę Wieczerza) posiadała sześć łanów kmiecych, dwóch zagrodników z rolą i trzech komorników z bydłem.
Około 1500 roku tereny te należały do możnego magnata Mikołaja Jordana herbu Trzy Trąby, kasztelana wojnickiego i wójta myślenickiego.
W roku 1548 roku Wawrzyniec Spytek Jordan, syn Mikołaja Jordana obejmuje wójtostwo myślenickie, będąc ponadto kasztelanem sądeckim, wojewodą sandomierskim, krakowskim i podskarbim koronnym. Był to człowiek na owe czasy niezwykle wykształcony, miłośnik sztuki, fundator kilku kościołów, kolonizator całej okolicy. Zapisał się w historii jako hojny darczyńca wspierający wiele dzieł charytatywnych zarówno religijnych, jak i narodowych. Zmarł w Moglianach dnia 11 marca 1568 roku mając zaledwie 50 lat. Został pochowany w rodzinnym grobowcu w kościele św. Katarzyny w Krakowie.
Następnie przez jakiś czas Tokarnia i Więcierża pozostawały w rękach Anny z Sieniawskich Jordanowej, córki wielkiego hetmana koronnego i żony Kacpra Zebrzydowskiego, wojewody kaliskiego. Dzięki małżeństwu Anny z Kacprem Zebrzydowskim obie wsie należały do fundatorów Kalwarii Zebrzydowskiej.
Około 1630 roku z nieznanych powodów przechodzą w ręce Andrzeja Karnkowskiego. Po jakimś czasie Tokarnia wraz z Więcierżą i Skomielną Czarną stają się dziedzictwem rodziny Łodzińskich herbu Radwan de Chorągwica.
Od roku 1700 wsiami zarządza Mikołaj Łodziński, burgrabia krakowski, a od 1804 roku, z chwilą ślubu Anny z Łodzińskich z Janem Kantem Targowskim herbu Tarnawa, byłym adiutantem Tadeusza Kościuszki, stają się one własnością rodu Targowskich, którzy blisko półtora wieku przebywają na terenie Tokarni i Więcierży, opiekując się kaplicą.
Według Wincentego Pola tutejsza ludność zalicza się do górali babiogórskich.
Na przestrzeni wieków społeczność lokalna była świadkiem wielu dramatycznych wydarzeń.
W latach 1624, 1652 i 1701 szaleją w tej okolicy różnego rodzaju zarazy. Najtragiczniejsza z nich, spotęgowana głodem miała miejsce po rzezi galicyjskiej w 1847 roku. Z parafii, która wówczas liczyła 1300 osób w samej Tokarni umarło 168 osób, a w Więcierży 199 osób.
W czasie wojen światowych wielu mieszkańców zginęło w obronie Boga i Ojczyzny.